SABIR

 İçime bazen mutsuzluğu, bazen de mutluluğu serptim. Bir bitkinin üstüne can bulsun diye serpilen su gibi duyguları serptim içime... Bazen her şeyin farkında olarak büyümekten korktum, kaçtım herkesten... İnsanlardan, acımasızlıklardan, haksızlıklardan ve yalancı gözlerden kaçarak büyümeyi denemek istedim. Ne kadar bunlardan kaçtıysam o kadar çok  geldiler karşıma. Bazen bir dev kadar büyüktü, bazen de devrilmemi veya ezilmemi bekleyen iki yüzlü bir dost gibiydi... Elimde içi fransız şarabı dolu bir kadehle büyük sofralarda dünyadan bihaber kahkaha atmayı, kimseyi umursamayan kızıl saçlı bir kadın olmayı isterdim. İsterdim bir meyhanede entel sohbetler yapmak, fütursuzca sanattan, felsefeden, hayattan konuşmak ve hoyratça yan masaya bağırmak ... Hayat'tan hiç olmayacak bir dilek dilenmedim, istesem çok güzel ağlaya ağlaya huzur dilenirdim. Olsun huzursuzluğun sonunda hep bir huzur vardır dedim, sustum iyi bir şeyler olmasını bekledim. Bu zamana kadar tek kazancım sabretmeyi öğrenmek oldu.