Yalanın Doğallığı

  


   Yalanlarla büyümeye fazlasıyla alıştığımız bir dönemdeyiz ve maalesef çağımızın gerekli bir ihtiyacı gibi yaşamımızın bir parçası haline geldi. Yalan söylemek, bazen motive eder bazen de insanları zor durumdan kurtarır. Bu tür yalanlara halk arasında “Beyaz Yalan” denir. Ne kadar iyilik amaçlı yapılsa veya söylense de sonuç olarak o da bir sahtekarlık örneğidir.

    Yalanları besleyen diğer nokta ise kafamızdaki tatlı bulut kümesidir. Hayal etmek ne kadar güzel olsa da bir taraftan da onlara eşlik eden bir detaydır. Açıkçası, hayal edileni gerçeğe çevirebilmek fazla meşakkatli bir iş, bu devirde istenilen şey için uğraşmak yerine hayal edilen bir yalana inanmak ve bununla övünmek insanlar için yeterli geliyor. Bazısı için iyilik anlamına gelirken başkası için hafızasında kötü bir anı bırakabilir. Bu devirde artık realitenin ötesinde yaşıyoruz. Bu durumu ne kadar kınıyor olsak da, hatta bize bazı durumlarda “bir daha asla” dedirtse bile yalanlardan kopamıyoruz. Gerçekleri söylemek, dürüst olmak insanlığa çok uzak kavramlar çünkü gerçek hayatı fark etmek çok zor bir meziyet. Gerçeklerin ağırlığını taşıyamayıp ezilmek ve yok olmakla aynı anlamlara denk geliyor diyebiliriz. Güven duygusunun hasar görmesi ise yaşamımızda üst üste yalanlarla karşılaşmamızdan kaynaklanıyor.

   Eskiden daha basit ve tek düze bir düzene veya sisteme sahiptik, şimdi tamamen komplike bir hayatımız ve elimizde çok seçeneğimiz var. Belki de yalanların ardına saklanmak geçmişteki saf ve doğal olanı özlemekten kaynaklanıyordur. Son olarak diyebileceğim tek bir sözüm var:“Yaşam, hiçbir dönem yalanlarla bu kadar doğal olmamıştı”