Basmakalıp Yollarla Yaşamak

'Bana yaşamayı öğretmediler. Daha doğrusu, bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. Yaşanırken öğrenileceğini öğretmediler. Ben de kolayca razı oldum bana öğretilen bu yanlışlara. İnsan, kendi bulurmuş doğru yolu. Ben bulamazdım. Bana, başkalarına gösterdikleri basmakalıp yolları öğrettiler. Başka türlü bir itinayla tutmalıydılar beni. Daha fazla değil, farklı.'

Bize öğretilen şeyler kime göre veya neye göre doğrudur?Milyonlarca ispat olsa kimin kime ispatıdır?Yani doğru ispatlarsa kimin doğrusuna göre?
Yukardaki sözdeki gibi çoğu kişiye yaşamak öğretildi.Önümüze bir kroki konuldu ve tuzaklar tespitlendi.Önceden bilinen tuzaklarla kurulu bir dünyada yaşamanın heyecanı ne kadar doğal olabilir ki?Halbuki,yaşarken öğrenilmeliydi (yani o tuzaklara düşe düşe).Bize hep her zorlukta nasıl mücadele edilmesi gerektiğini söylediler.Biz onlara sormadan veya yardım istemeden,sürekli ikazlarla büyüdük.Bir fanusun içinde hep küçük kaldık,kendi dünyamızda küçük bir çocuk olarak hayatımızı sürdürdük.Aslında hep dışarıya olgun göründük fakat farkedince bazı şeyleri zamanında hapsedilen çocukluğumuzu şimdilerde yaşar olduk.Etraftakiler ve aile o kadar çok önemsendi ki insan kendisi için yaşadığını unuttu.Bazı şeylere geç kalınsa bile,ıskaladıklarımız için hala yedek oklarımız duruyor.Onlar ne zaman biterse o zaman yaşanılamayanlara oturup kafa patlatırız.Şimidilik yola devam!